Πολλές φορές στην ιστορία μας χαρακτηρίσαμε τις εξελίξεις στην εξωτερική πολιτική της χώρας «κρίσιμες», και με ακόμη μεγαλύτερη ευκολία εφηύραμε κάποιες ακόμη πιο «κρίσιμες» (περασμένες, ξεχασμένες και απολύτως άνευ σημασίας πλέον) ημερομηνίες-κλειδιά.
Στην κατηγορία αυτή συγκαταλέγονται αμέτρητες κυριολεκτικά «κρίσιμες» συναντήσεις εντός της Ε.Ε. , μεταξύ ηγετών της Ε.Ε. και τουρκικής ηγεσίας, για να μην αναφερθούμε βεβαίως στην σημειολογική ανάλυση δηλώσεων παραγόντων της υπερατλαντικής συμπολιτείας που αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στην γείτονα. Όλες αυτές βεβαίως, ήλθαν και …παρήλθαν, και οι βεβαιότητες στις αναλύσεις μας, τις συνόδευσαν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας».
Ας υποθέσουμε πως η μια μετά την άλλη, οι «κρίσιμες» συναντήσεις, που ξεκινούν αύριο και «ολοκληρώνονται» στις 26 Ιουνίου, θα κινηθούν προς την κατεύθυνση του επιθυμητού, όλων όσων εύχονται ένα ήσυχο και ανέμελο καλοκαίρι στη «γειτονιά» μας.
Υποτεθείσθω λοιπόν, ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός θα καταφέρει να «σπάσει τον πάγο» σε μια «επιθετική προώθηση διαλόγου», έχοντας απέναντι του τον Ρ.Τ. Ερντογάν, έναν «ηγέτη ψυχολογίας» (όλα τα εντός εισαγωγικών, φράσεις που αλιεύθηκαν από δηλώσεις αρμοδίων πρώην και νυν, αναλυτών/σχολιαστών κλπ).
Υποτεθείσθω -επιπροσθέτως- ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος θα «στριμώξει» τον Τούρκο ομόλογο του και θα καταφέρει να του εκμαιεύσει δέσμευση για μια νέα εποικοδομητική στάση έναντι της χώρας μας.
Ας προσθέσουμε επιπλέον στις υποθέσεις εργασίας με «θετικό πρόσημο», τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. για μια θετική ατζέντα έναντι της Τουρκίας με όρους που θα «καλύπτουν» τις δικές μας ανάγκες (βλ. σταδιακή, ανταποδοτική και αναστρέψιμη διαδικασία).
Για να μη ξεχάσουμε δε, μια ακόμη «κρίσιμη ημερομηνία», ας συμπεριλάβουμε και τη συνάντηση Μπάϊντεν-Πούτιν, όπου κι εκεί θα «λιώσει ο πάγος» (και μάλιστα από το λιώσιμο αυτό δεν θα ανέβει η στάθμη των θαλασσίων υδάτων) και θα προκύψει ένα νέο modus vivendi μεταξύ Η.Π.Α και Ρωσίας.
Όλα αυτά, θα μας επιτρέψουν να απολαύσουμε την καλοκαιρινή ραστώνη παραδομένοι ίσως σε ανάλαφρα αναγνώσματα όπως το δημοφιλέστατο διήγημα του Λ. Κάρολ «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ή αντίθετα θα μας οδηγήσουν εμάς του ίδιους, στο ρόλο της αξιαγάπητης Αλίκης, στη «σπηλιά του λαγού-rabbit hole”;
Θα χρειασθεί να τσιμπήσουμε τον εαυτό μας για να βεβαιωθούμε ότι δεν ονειρευόμαστε;
Η απάντηση σε αυτά τα υποθετικά ερωτήματα φοβούμεθα, δίνεται με ένα ακόμη υποθετικό ερώτημα:
Διαβάζει φανταστική λογοτεχνία και «αφηγήματα» ο Ρ.Τ. Ερντογάν και αν ναι τι είδους;
Αν η απάντηση είναι Ναι, (αλλά) προτιμά αυτή του Ρ. Ε. Χάουαρντ, τότε έχουμε πρόβλημα.
Γιατί το «Σύμπαν» του κύριου ήρωα του κατονομασθέντος συγγραφέα του φανταστικού, δηλαδή του «Κόναν του Βάρβαρου» δεν έχει ούτε Διεθνές Δίκαιο, ούτε «περιβαλλοντικές ανησυχίες», ούτε «τουριστικές συνεργασίες» ούτε «διεθνή απομόνωση», ούτε φυσικά «πτώση των ποσοστών δημοφιλίας».
Στο Σύμπαν του Κόναν δεν υπάρχουν ούτε δείπνα σε μαγευτικές τοποθεσίες, ούτε «ιδιωτικές επισκέψεις» αξιωματούχων στις γειτονικές επικράτειες, ούτε φυσικά «θετικές ατζέντες».
Αντίθετα, υπάρχουν πλοία ερευνών και εκμετάλλευσης πόρων (του άλλου) υπάρχουν διεκδικήσεις στην ξηρά, στη θάλασσα, και τον αέρα, και υπάρχουν και ρητές απειλές πολέμου.
Οι μοναδικές «κρίσιμες ημερομηνίες» στα αφηγήματα αυτού του τύπου, είναι τα στενά χρονοδιαγράμματα ενίσχυσης των Συντελεστών Ισχύος.
Και δυστυχώς για εμάς, που ως διαφαίνεται αρεσκόμεθα στην «Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων» πουθενά στο κείμενο, δεν γίνεται νύξη σε αυτούς.
Δρ. Λαγγίδης Αφεντούλης
Διεθνολόγος
