Με σχεδόν 78.000 μετανάστες να φτάνουν στα Κανάρια Νησιά και χιλιάδες ζωές να χάνονται στη θάλασσα από τότε που ενεργοποιήθηκε εκ νέου η οδός του Ατλαντικού, τον Σεπτέμβριο του 2019, ο κυβερνήτης ενός από τα πλοία διάσωσης με τις περισσότερες διασώσεις είναι οργισμένος που ακόμη και σε αυτό το σημείο υπάρχουν εκείνοι που επιτρέπουν στον εαυτό τους να σχολιάζει τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν όσοι εκτίθενται στα κύματα σε μια άθλια βάρκα.
«Η άγνοια είναι πολύ τολμηρή. Μόνο άνθρωποι που γνωρίζουν τη θάλασσα, οι ίδιοι ψαράδες ή ναυτικοί που έχουν διασχίσει τον ωκεανό σε ακραίες συνθήκες, μπορούν να πάρουν μια μικρή ιδέα για το πώς είναι να είσαι στη μέση της θάλασσας σε μια βάρκα που δεν ξέρεις αν πρόκειται να ανατραπεί», λέει. ο καπετάνιος του Guardamar Polimnia, Enrique Peña, στην EFE.
Όπως πολλοί από τους συναδέλφους του, ο Peña έχει ήδη χάσει το μέτρημα των ανθρώπων των οποίων τη ζωή έχει σώσει, αλλά δεν κρύβει ότι είναι μια δουλειά που αφήνει σημάδια, πρόσωπα, βλέμματα, σκηνές που δεν θα ξεχάσει ποτέ. «Είμαι σκληρός τύπος, μην το πιστεύετε, αλλά περισσότερες από μία νύχτες έχω καταλήξει εδώ, να κλαίω», εξομολογείται.
«Εδώ» είναι η γέφυρα διοίκησης της Polimnia, μαζί με το αδελφό σκάφος Guardamar Talía στο λιμάνι του Arrecife (Lanzarote) που περιμένει μια προειδοποίηση έκτακτης ανάγκης να ηχήσει μέσω του ασύρματου. Έχει ακόμα λίγες μέρες για να τελειώσει το μήνα της υπηρεσίας του και να το παραδώσει σε άλλους συναδέλφους, οπότε στη γέφυρα της Πολίμνιας αυτός ο δύτης έγινε καπετάνιος του σκάφους εξηγεί πώς τα πληρώματα διάσωσης έζησαν αυτά τα τέσσερα ξέφρενα χρόνια στην Κανάρια Διαδρομή.
Η συνέντευξη λαμβάνει χώρα όταν ο αριθμός των αφίξεων στα Κανάρια Νησιά πλησιάζει τις 15.000 μέχρι στιγμής το 2023, πριν από την τραγωδία που σημειώθηκε το βράδυ της Κυριακής στο Λανθαρότε, η οποία στοίχισε άλλες επτά ζωές.
Ερ.- Πώς πάνε αυτοί οι μήνες υπηρεσίας στα Κανάρια Νησιά;
Α.- Ευτυχώς, όταν χρησιμοποιείς πολλά μέσα για ένα πρόβλημα, όλα είναι ευθέως ανάλογα. Επί του παρόντος, τρεις από τους τέσσερις θαλάσσιους φρουρούς που διαθέτει το Salvamento βρίσκονται στα Κανάρια Νησιά, εκτός από τους θαλάσσιους φρουρούς (10 κατανεμημένοι σε επτά νησιά). Είναι αλήθεια ότι αυτούς τους μήνες αρχίζει η ηρεμία και παρατηρείται αύξηση της μετανάστευσης. Κάθε χρόνο συνήθως συμβαίνει το ίδιο, μόνο που τώρα υπάρχει και μια άνοδος με κανό στη νότια περιοχή που δεν έχουμε δει εδώ και καιρό.
Ερ.- Από όλα αυτά τα χρόνια, θυμάστε κάποια συγκεκριμένη διάσωση που, λόγω των συνθηκών σας, σας έμεινε στο μυαλό.
Α.- Θυμάμαι αρκετές. Ειδικά ένα που συνέβη όταν η κόρη μου ήταν ακόμη μικρή, ήταν περίπου δύο ετών. Ήταν ένα φουσκωτό που ήταν σπασμένο, μισοβυθισμένο. Υπήρχαν άνθρωποι στο νερό και καταφέραμε να τους επιβιβαστούμε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, αλλά μια από τις γυναίκες δεν μπορούσε να σταματήσει να ουρλιάζει. Έψαχνε την κόρη της, που είχε εξαφανιστεί.
Βρήκαμε το σώμα να επιπλέει ώρες αργότερα. Εκείνη την εποχή είχαμε νέους ναυτικούς, που δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ να πάρουν ένα πτώμα και ήταν ένα μωρό περίπου δύο ετών. Την έβγαλαν από το νερό πολύ προσεκτικά και μου την παρέδωσαν. Τα μάτια του ήταν μισάνοιχτα. Το βλέμμα του με έμεινε. Δεν το έχω ξεχάσει ποτέ. Ήταν στην Αλμερία, με το (Guardamar) Calíope.
Ερ.- Ποια είναι η πιο λεπτή στιγμή της διάσωσης;
Α.- Όταν πλησιάζουμε, είναι πάντα νευρικοί. Όλοι θέλουν να σωθούν το συντομότερο δυνατό και μπαίνουν σε λειτουργία επιβίωσης. Το πλήρωμά μου είναι πολύ καλά εκπαιδευμένο. Πρέπει να διατηρούνται ήρεμοι και μερικές φορές πρέπει να ενεργούν σταθερά, όχι σκληρά, αποφασιστικά. Και ο έλεγχος αν υπάρχουν παιδιά είναι επίσης πολύ σημαντικός.
Ερ.- Χρειάστηκε να βιώσετε κάποιες αλλαγές;
Α.- Αρκετές φορές. Ορισμένα σκάφη έχουν μεγαλύτερη σταθερότητα από άλλα. Τα φουσκωτά (Ribs), για τα οποία γίνεται τόσος λόγος για την αντοχή τουε, είναι πιο σταθερά όταν πρόκειται για διάσωση. Από την άλλη, αυτό που λέμε κοντά ξύλινα σκάφη, είναι αυτά που έχουν πολύ κακή σταθερότητα. Καθώς οι επιβαίνοντες κινούνται στο πλάι επειδή θέλουν όλοι να σωθούν ταυτόχρονα, ανατρέπονται.
Ερ.- Είχατε την ευκαιρία να μιλήσετε με τους ανθρώπους που έχετε διασώσει κατά τις ώρες της επιστροφής στη στεριά;
Α.- Όταν ήμασταν στην περιοχή Arguineguín, πραγματοποιούσαμε πάντα διασώσεις από 150 μίλια (280 km) προς τα νότια. Πάντα έτσι ήταν και φυσικά όταν επιστρέφεις με κόσμο στο κατάστρωμα συναντάς πολλές καταστάσεις, παιδιά, ανθρώπους που δεν τα πάνε καλά ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά. Είχαμε περιπτώσεις ανθρώπων που ήθελαν να πηδήξουν στο νερό, κυριολεκτικά. Το να τα πιάνεις «in extremis» και να πρέπει σχεδόν να τα δέσεις.
Ερ.- Έχεις κάνει ποτέ το βήμα να ρωτήσεις έναν από αυτούς: αγόρι μου, τι κάνεις εδώ στη μέση της θάλασσας;
Α.- Κοίτα, ήμουν μετανάστης, πήγα στη Γαλλία για να βρω δουλειά και μια καλύτερη ζωή. Μπορώ να το καταλάβω, καταλαβαίνω από πού προέρχονται. Έχουμε βρει ανθρώπους σε κάθε είδους καταστάσεις, ανθρώπους, για παράδειγμα, χωρίς χέρια, που προέρχονται από πόλεμο. Θυμάμαι συγκεκριμένα ένα αγόρι που ήρθε με κομμένα τα χέρια, αλλά ήρθε χαρούμενος. Είναι περίεργο, σωστά; Ήρθε χαρούμενος. Και αυτό σε κάνει να στοχάζεσαι.
Ερ.- Ήσασταν με την Polimnia στο Arguineguín το φθινόπωρο του 2020, με πέντε διασώσεις την ημέρα. Πώς θυμάστε αυτούς τους μήνες;
Α.- Πέντε; Τότε είχαμε μέχρι και 13 διασώσεις στη σειρά, χωρίς ύπνο. Αυτό ήταν ένα τεράστιο, αδύνατο μπαράζ. Είναι μια από τις πιο πολυσύχναστες περιόδους που θυμάμαι να έχω όλα αυτά τα χρόνια που είμαι στο Rescue.
Ερ.- Και μετά επιστρέφοντας σε μια αποβάθρα όπου δεν υπήρχε ανάπαυση, όπου υπήρχαν περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι στριμωγμένοι μαζί.
Α- Ήταν συντριπτικό, ήταν περισσότερο σαν γκέτο.
Ερ.- Ορισμένοι άνθρωποι υποστηρίζουν ότι τα ταξίδια με σκάφος είναι κάτι περισσότερο από ταξίδια ιδιοτροπίας, ότι το Salvamento δεν σώζει τους επιβάτες του, αλλά μάλλον παρέχει μια απλή υπηρεσία παραλαβής και μεταφοράς. Ως ναυτικός, τι θα λέγατε σε αυτούς τους ανθρώπους Πώς είναι να είσαι σε ένα τέτοιο σκάφος 100 χιλιόμετρα από τη στεριά;
Α.- Η άγνοια είναι πολύ τολμηρή. Η θάλασσα σε αυτή την απόσταση σκοτεινιάζει. Αυτή είναι η λέξη, υπάρχει τρομερό σκοτάδι, δεν υπάρχει φωτορύπανση. Αν είσαι τυχερός, υπάρχουν αστέρια. Αλλά αν η νύχτα είναι κλειστή, είναι τρομερή, η θάλασσα βρυχάται. Όχι, προφανώς δεν έχουν ιδέα τι ζήσαμε στο πλοίο και τι έχουμε δει. Δεν έχουν ιδέα όταν βρίσκουμε πτώματα μέσα που αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να πετάξουν στη θάλασσα, που θα ήταν το πιο λογικό, επειδή οι δυνάμεις τους απέτυχαν.
Ερ.- Πώς είναι οι επιστροφές στη στεριά με κάποιον που έχει πεθάνει στο πλοίο μαζί με αυτούς που ήταν συνοδοί τους στο ταξίδι;
Α.- Πριν από μερικά χρόνια είχαμε μια βάρκα στην οποία υπήρχαν τρία ή τέσσερα πτώματα. Ο ένας ήταν ο αδερφός ενός από τους επιζώντες.
Έμεινε μέχρι την τελευταία στιγμή βοηθώντας απαλά να βγάλει τον αδερφό του. Το πλήρωμα μου προσπάθησε να τον καλύψει με όποιον τρόπο μπορούσε. Τέτοια πράγματα σε σημαδεύουν, ξέρεις; Σε ρυθμίζουν. Ο Τζόζεφ Κόνραντ, ο οποίος ήταν καπετάνιος εμπορικού ναυτικού τον 19ο αιώνα, είπε ότι το πλοίο στο οποίο υπηρετούμε είναι το ηθικό σύμβολο της ύπαρξής μας. Αυτό μπορεί να εφαρμοστεί σε όλα, στον τρόπο εργασίας σας, στη ζωή σας. Το να εργάζεσαι σε ένα πλοίο διάσωσης πάντα σε προϋποθέτει.
Πηγή: EFE
Μετάφραση: Αθανάσιος Ρούντος
Πηγή: ertnews.gr
