Φτωχότερη είναι από σήμερα η Ελλάδα, καθώς ένα κομμάτι της «έφυγε», αφήνοντας πίσω μια από τις σπουδαιότερες παρακαταθήκες στον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού. Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν περιορίστηκε στα σύνορα της «πολύ μικρής και πολύ μεγάλης συνάμα Ελλάδας» -όπως είχε πει και ο μεγάλος Οδυσσέας Ελύτης- αλλά έγινε γνωστός σε όλη την οικουμένη, μεταφέροντας ένα κομμάτι της ψύχης του μέσα από τα τραγούδια του. Ένα κομμάτι που θα μείνει για πάντα ζωντανό.
Η είδηση για τον θάνατο του 96χρονου σπουδαίου δημιουργού, από καρδιοαναπνευστική ανακοπή, έγινε γνωστή λίγο μετά τις 9 το πρωί και όπως ανέφερε η κόρη του, Μαργαρίτα, η οποία ήταν στο πλευρό του συνέχεια, «ξεκουράζεται τώρα, γιατί υπέφερε πολύ τις τελευταίες ημέρες. Να τον αγαπάτε».
Είναι από τις λίγες φορές που ένα πρόσωπο, γίνεται συνώνυμο του αγωνιστή, ενός πανέλληνα -όπως έγραψε η πρόεδρος της Δημοκρατίας-, ικανού να ενώσει ανθρώπους με εκ διαμέτρου αντίθετες καταβολές και απόψεις.
Η προσωπική επιθυμία του εκλιπόντος
Με μια προσωπική του επιστολή προς τον Δημήτρη Κουτσούμπα, ο Μίκης Θεοδωράκης, στις 5 Οκτωβρίου του 2020 είχε δώσει το στίγμα των τελευταίων του επιθυμιών.
Στην επιστολή, την οποία δίνει στη δημοσιότητα το 902.gr, ανέφερε:
«Τώρα στο τέλος της ζωής μου, την ώρα των απολογισμών, σβήνουν απ’ το μυαλό μου οι λεπτομέρειες και μένουν τα “Μεγάλα Μεγέθη”. Έτσι βλέπω ότι τα πιο κρίσιμα, τα δυνατά και τα ώριμα χρόνια μου τα πέρασα κάτω από τη σημαία του ΚΚΕ. Για το λόγο αυτό θέλω να αφήσω αυτόν τον κόσμο σαν κομουνιστής».
Με την επιστολή του ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης ζητούσε επίσης από τον γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ να επιληφθεί εκείνος προσωπικά ώστε, όπως έγραφε: «να γίνει σεβαστή όχι μονάχα η ιδεολογία μου αλλά και οι αγώνες μου για την ενότητα των Ελλήνων. Καθώς επίσης βέβαια και όλα αυτά που ήδη έχω ρυθμίσει, σε συνεννόηση με την γραμματέα μου Ρένα Παρμενίδου και τον φίλο και Πρόεδρο του Παγκρητίου Συλλόγου Φίλων Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργο Αγοραστάκη».
Επιπλέον, όπως έγινε γνωστό, η τελευταία επιθυμία του Μίκη Θεοδωράκη, την οποία είχε μεταφέρει στον Δημήτρη Κουτσούμπα, τη γραμματέα του Ρένα Παρμενίδου και τον Πρόεδρο του «Παγκρητίου Συλλόγου Φίλων Μίκη Θεοδωράκη», Γιώργο Αγοραστάκη, ήταν η νεκρώσιμη ακολουθία και η ταφή να πραγματοποιηθούν στην πατρίδα του, το Γαλατά Χανίων.
Ο «Επιτάφιος» 60 χρόνια πριν και σήμερα
Όπως γράφει η «Κ», από την πρώτη κιόλας εγγραφή του, ο «Επιτάφιος» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου προκάλεσε. Ηταν τον Αύγουστο του 1960 όταν κυκλοφόρησε στη Fidelity η άποψη του Μάνου Χατζιδάκι με τη Νάνα Μούσχουρη και ένα μήνα αργότερα στην Columbia, με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση όπως ήθελε ο Θεοδωράκης.
Οι δύο εκδοχές αναστάτωσαν, προκάλεσαν αρθρογραφία, αντιδράσεις, οξύτητα. Σε μια Ελλάδα ταραγμένη, φτωχή και διχασμένη ο «Επιτάφιος» του Θεοδωράκη ήταν μία επανάσταση για το ελληνικό τραγούδι. Σε αυτό το έργο, υπάρχουν το μανιάτικο μοιρολόγι, η Ζακυνθινή καντάδα, το λαϊκό τραγούδι, το κρητικό ριζίτικο, το αιγαιοπελαγίτικο και οι εκκλησιαστικές μας μελωδίες, είπε αργότερα ο συνθέτης.
Η τολμηρή πλευρά της αριστερής διανόησης
Οι δύο εκδοχές εκπροσωπούσαν και δύο πλευρές της κοινωνίας του ’60. Από τη μία ο αστικός κόσμος του Μ. Χατζιδάκι και από την άλλη η πιο τολμηρή πλευρά της αριστερής διανόησης που θέλησε να πλησιάσει τον λαό μέσω του λαϊκού τραγουδιού.
Βέβαια ο Γ. Ρίτσος εμπνεύστηκε τον «Επιτάφιο» από τον θάνατο του Τάσου Τούση στην απεργία των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη το 1936. Οταν είδε στο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» τη φωτογραφία της μάνας του να θρηνεί πάνω από το άψυχο κορμί του.
Στην επανέκδοση του βιβλίου του το 1958, έστειλε ένα αντίτυπο στον Μ. Θεοδωράκη στο Παρίσι. Λίγες ημέρες αργότερα ο συνθέτης περιμένοντας στο αυτοκίνητο τη σύζυγό του να ψωνίσει στο ελληνικό μπακάλικο, άρχισε να διαβάζει τη συλλογή του Ρίτσου. Το ίδιο απόγευμα μελοποίησε τα περισσότερα ποιήματα.
Στην Ελλάδα επέστρεψε με τη σκέψη να ηχογραφήσει τα τραγούδια με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, όπως είπε τότε στην ομιλία του στην Ενωση Κρητών Φοιτητών. «Είχα να κάνω μ’ έναν άνθρωπο της γενιάς μου, δηλαδή μ’ έναν που να ’χει πολύ υποφέρει και πιο πολύ ελπίσει». Είχε βρει τον άνθρωπο που «με φωνή λεβέντικη και φωτεινή θα ’κανε αυτές τις προσωπικές, τις ατομικές ελπίδες παλλαϊκά τραγούδια».
Την εκδοχή Χατζιδάκι-Μούσχουρη περιέγραψε ως έναν άλλο «Επιτάφιο», λυρικό, επιθαλάμιο «επιτάφιος αδερφής σε αδερφό και αγαπημένης σε αγαπημένο πιότερο, παρά μάνας σε γιο».
Ακολούθησαν πολλές διασκευές. Σήμερα το έργο παρουσιάζεται σε διασκευή Γιάννη Μπελώνη με σολίστ την Μπέττυ Χαρλαύτη και πρώτη φορά με χορωδία, στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής Σκηνής. Χωρίς φυσική παρουσία αλλά θα μεταδοθεί από το Δεύτερο Πρόγραμμα. Μαζί και ο «Διόνυσος» με τον Ζαχαρία Καρούνη.
ΠΗΓΗ: KATHIMERINI.GR
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΠΕ ΜΠΕ
