Λένε ότι το φεγγάρι απουσίαζε από τη Θάλασσα της Λαμπεντούζα τη νύχτα της 2ας Οκτωβρίου 2013 και σε αυτά τα σκοτεινά νερά συνέβη ένα από τα χειρότερα ναυάγια στη Μεσόγειο, με 368 νεκρούς μετανάστες.
Ο πρώτος που είδε την τραγωδία ήταν ο Vito Fiorino, ένας παγωτατζής που κοιμόταν με φίλους σε κοντινό σκάφος.
«Αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν σωθεί», είπε δέκα χρόνια μετά τη νύχτα που σημάδεψε τη ζωή του.
«Νιώθω πολύ θυμό. Αυτοί οι άνθρωποι, όπως και πολλοί άλλοι, θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, αλλά η αδιαφορία των κυβερνητών δύο σκαφών, αναμφίβολα στρατιωτικών, σήμαινε ότι 368 δεν έφτασαν τα ξημερώματα», υποστηρίζει.
Πέρασε μια δεκαετία, αλλά ο Φιορίνο, στα 73 του, συνεχίζει να θυμάται με συγκίνηση εκείνον τον εφιάλτη και μιλάει με πατρικό τόνο για τα 47 άτομα που ο ίδιος έσωσε από τα κύματα.
Μάρτυρας κατά τύχη
Τη νύχτα της 2ας και της 3ης Οκτωβρίου 2013, μια φορτηγίδα που έπλεε από τη Λιβύη με περίπου 520 μετανάστες βυθίστηκε μόλις ένα μίλι από την ακτή του ιταλικού νησιού Λαμπεντούζα (νότια): μόνο 155 επέζησαν.
Όλα έγιναν το βράδυ και ο Βίτο, έγινε ο πρώτος του μάρτυρας, σχεδόν τυχαία.
Εκείνη την ημέρα έπρεπε να πάει για ψάρεμα το πρωί με φίλους, αλλά το σχέδιο καθυστέρησε και, στο τέλος, βγήκαν στη θάλασσα το βράδυ. Κουβέντιαζαν, ήταν άνετοι, κι έτσι αποφάσισαν να μείνουν το βράδυ αγκυροβολημένοι στον κόλπο Tabaccara, στο νότιο άκρο του νησιού.
Οι απόηχοι της ατυχίας αντήχησαν τα ξημερώματα, γύρω στις 6:30.
Ο Φιορίνο είχε ξυπνήσει με το πρώτο φως του ήλιου και με την κίνηση του πλοίου, κινούμενο για άγνωστο λόγο. Όταν έφτασε στην καμπίνα, το αφεντικό τον έριξε απότομα: «Σκάσε, δεν ακούς κραυγές πόνου;»
«Δεν άκουσα τίποτα, μόνο γλάρους. Του ζήτησα να πάει σε αυτές τις φωνές. Στάθηκα στην πλώρη και, μετά από 800 μέτρα, είδα μια τρομακτική σκηνή», θυμάται.
Τα απομεινάρια ενός νυχτερινού ναυαγίου επέπλεαν στο νερό: περίπου 200 άνθρωποι ζητούσαν βοήθεια με «σηκωμένα τα χέρια και φωνάζοντας», μερικοί «κρατώντας τα πτώματα». Άλλοι ήταν ήδη στον πάτο της θάλασσας.
«Μας κυρίευσε ο φόβος. Αρχίσαμε να τους σώζουμε. Ήταν γυμνοί, γλιστρούσαν γιατί είχαν λερωθεί με καύσιμα», θυμάται.
Ωστόσο, το σκάφος του Fiorino έσωσε 46 Ερυθραίους άνδρες και μία γυναίκα. Μετά τη διάσωση, οι επιζώντες ξεκαθάρισαν τι συνέβη.
Το σκάφος είχε φτάσει τη νύχτα στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα, ή έτσι πίστευαν, και σταμάτησε να περιμένει να σωθεί. Ωστόσο, αν και σύντομα το επισκέφθηκαν δύο «γκρίζα» πλοία, έμεινε εκεί που ήταν.
Ο Φιορίνο θυμάται ότι την ίδια στιγμή και σε εκείνο το σημείο είδε ο ίδιος δύο μπλε φώτα από το σκάφος του που απέδωσε σε αστυνομικά πλοία. «Τους φωτογράφισαν, τους φώτισαν και έφυγαν. Σκόπευαν να τους σώσουν το επόμενο πρωί», λέει.
Λίγο αργότερα, ο οδηγός του σκάφους παρατήρησε ότι έμπαινε νερό, έτσι μούσκεψε το πουκάμισό του με καύσιμα και έβαλε φωτιά για να στείλει ένα απελπισμένο σήμα για βοήθεια μέσα στη νύχτα.
«Ξέσπασε φωτιά. Γυναίκες και παιδιά έγιναν ανθρώπινες δάδες. Ο κόσμος συνωστίστηκε στη μία πλευρά και η βάρκα αναποδογύρισε», εξηγεί.
Αυτό σημάδεψε για πάντα τον Φιορίνο, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στο κήρυγμα του σεβασμού για όσους φεύγουν στα σχολεία. Αυτός, που ήταν ένας άλλος «μετανάστης», γιατί αν και γεννήθηκε στο νότο, ο πατέρας του μετανάστευσε στον ευημερούντα βορρά αναζητώντας καλύτερη τύχη.
Το 2000, ανακάλυψε αυτό το απομακρυσμένο νησί στα ανοιχτά της Αφρικής και αποφάσισε να μείνει: «Κατάλαβα ότι κάτι άλλαζε μέσα μου», λέει, δίπλα στο μνημείο που έχτισε ο ίδιος στο κέντρο της Λαμπεντούζα με τα ονόματα των θυμάτων.
Έχει περάσει μια δεκαετία από αυτή τη συμφορά που συγκλόνισε την Ευρώπη, αλλά η Μεσόγειος συνεχίζει να γεμίζει με θανάτους: «Τίποτα δεν έχει αλλάξει εδώ», θρηνεί, ειδικά λόγω των ξενοφοβικών λόγων στην πολιτική και της απουσίας ευρωπαϊκής επιχείρησης στη θάλασσα.
Τι θα έλεγες σε όσους φοβούνται μια «εισβολή»; «Θα σε προσκαλούσα στο σκάφος μου για να ξαναζήσεις αυτό που είδα πριν από δέκα χρόνια», απάντησε συντετριμμένος ο Φιορίνο.
Πηγή: EFE
Μετάφραση: Αθανάσιος Ρούντος
Πηγή: ertnews.gr
